در سال های اخیر, سیستم ها و روش های متعددی برای مونیتورینگ و ردیابی عوارض متحرک در ایران معرفی گردیده است.
در سیستم مونیتورینگ AVL که با دستگاهی بنام GPS-Tracker انجام میگیرد, کنترل موضوع در حال حرکت (انسان, حیوان یا وسیله نقلیه) در مرکز کنترل انجام گرفته و گزارشاتی از کارکرد, در سیستم ثبت می گردد ; بر خلاف سیستم های GPS که در آن شخص دارنده GPS راسا اقدام به کنترل مسیر تردد خود می نماید. پس AVL یک سیستم و ابزار کنترلی و مدیریتی است در صورتیکه GPS یک ابزار راهنما و کمکی برای کاربر به شمار می رود.
برخی از این سیستم ها فانتزی بوده و صرفا از امکانات موجود سخت افزارهای خارجی با قابلیت نمایش بر روی تصاویر ماهواره ای و یا نقشه های Google Earth بهره می گیرند و گزارشات مختصری نیز به کاربر میدهند. این نوع سیستم ها شاید در مراحل اول و برای کنجکاوی جالب باشند ولی عملا در دراز مدت, خواسته کاربر را نمی توانند تامین نمایند و لذا رفته رفته از کاربرد آنها کم می گردد.
برخی از شرکت های تخصصی در ایران یک گام فراتر نهاده و یکسری امکانات بومی بیشتری به سیستم اضافه کرده و آنرا در اختیار کاربران قرار داده اند. از این گروه شرکت ها, فقط شرکت هایی توانسته اند موفق باشند که به نیاز کاربر بصورت تخصصی پاسخ داده اند.
واقعیت این است که ما نمی توانیم یک سیستم عمومی تعریف کنیم و آنرا در اختیار کاربران مختلف قرار دهیم و انتظار داشته باشیم که تمام نیارهای کلیه کاربران برآورده خواهد شد.
انتظاری که کاربر یک سازمان اتوبوس رانی از مونیتورینگ دارد با کاربری که حمل و نقل بار در جاده های برون شهری انجام میدهد متفاوت است و طبیعتا, نیروهای ویژه امداد و نجات نمیتوانند از سیستمی که ماشین های جمع آوری زباله استفاده می نمایند, بهره بگیرند.
مسئله وقتی پیچیده تر می شود که پای مونیتورینگ و ردیابی انسان یا حیوانات اهلی و وحشی پیش می آید که نوع سیستم و فاکتورهای کنترلی کاملا متفاوت می باشند.
